O książce: 1980 / "...Gieorgij Gulia najmniej wygląda jak osoba jadąca tyłem. Pisarz cechuje się dużym talentem, jest wrażliwy nie tylko na problemy, ale także na rytmy, kolorystykę i intonację współczesności, w swoich książkach historycznych pozostaje sobą; <…>Życie i śmierć Michaiła Lermontowa” od początku do końca jest przeplatany takimi komentarzami. Daty i fakty, listy, zeznania naocznych świadków i współczesnych, oceny potomków, opinie naukowców - wszystko to łączy się w całość, zyskując znaczenie i integralność jedynie dzięki żywemu głosowi autora, jego dyskretnej, ale stałej „obecności”. Kronikę cementuje aktywna myśl autora. <…>G. Gulia daje możliwość dyskusji o poezji z licznymi autorytetami - biografami, badaczami, pisarzami różnych czasów. Sam bohater książki ujawnia się przede wszystkim w konkretnych sytuacjach życiowych – w domu, w internacie, wśród przyjaciół i kolegów-żołnierzy, w relacjach z kobietami, w społeczeństwie, na Kaukazie… Cytatów poetyckich w książce jest bardzo niewiele. książki i nie ma tu pretensjonalnych prób wnikania w głąb psychologii twórczości, ale jednocześnie jest najważniejsze – poczucie prawdziwej poezji pulsującej pod skorupą ścisłej dokumentacji – tak można się domyślić. oddech morza leżący gdzieś w pobliżu, choć niewidoczny…»